Een vergeten hobby

Ik ben helemaal vrolijk nu ik dit stukje typ. Ik heb namelijk zojuist mijn rugzak gepakt. Die grote. Die meeging op reis in India, die meeging toen ik het Pieterpad wandelde. Die.. ja, dié rugzak. Oh, wat roept dat ineens herinneringen op! Toen ik kinderen kreeg, schoof de rugzak steeds verder naar achteren op zolder. Toch heb ik hem altijd bewaard. En nu heb ik hem weer tevoorschijn gehaald! Morgen ga ik met m’n kinderen een stukje van het Overijsselpad lopen. De kinderen voor het eerst, zelf met hun eigen rugzak. We gaan wild kamperen in het bos, of we proberen te overnachten bij een boer. (Kan dat eigenlijk nog wel of ben ik nu echt antiek?) Ik ben heel benieuwd wat mijn kinderen van de tocht vinden. Eerlijk gezegd was het idee afkomstig van mijn zoon. Hij heeft de serie ‘De langste dag’ gezien en zag jongeren getraind worden tot soldaten, zoals in de Tweede Wereldoorlog. Nou, dat leek hem ook wel wat. Mijn dochter vond het natuurlijk ook wel stoer en omdat we allemaal stoer zijn, gaat de tocht morgen beginnen.
Wat ik van mijn eerste tochten heb onthouden, is dat die rugzak aan het eind toch wel écht óntzéttend zwáááár is… maar ook: hoe heerlijk het gebakken ei met spek ’s morgens smaakte, de koffie onderweg op de spiritusbrander, de mooie ervaringen en mensen die ik onderweg tegen kwam.
Zo, herinneringen ophalend, legde ik een linkje naar het gesprek wat ik vanmorgen in mijn praktijk voerde. Dat we allemaal zo snel in de tredmolen van het leven stappen, de dagelijkse routine, er zijn vaak zoveel dingen die ‘moeten’. Maar van wie moeten die ‘moet-dingen’ eigenlijk? Toch van ons zelf? In stressvolle tijden ben je geneigd alsmaar door te gaan en maar door te gaan. Het lijkt alsof je geen ontspanning kunt nemen. Alle leuke, sociale dingen geven mensen dan één voor één op. De ‘moet-dingen’ gaan voor. Voor je het weet is er steeds minder tijd om er eens even tussenuit te stappen. En dát ga ik morgen dus eens letterlijk doen: ik stap eruit!

Boos

Mijn zoon was boos. Echt boos. Op school had hij ruzie gekregen en vond de hele gang van zaken vre-se-lijk oneerlijk. We moesten niet denken dat hij…. mopperde hij. En toen kwam een heel verhaal. En de ander…. nu, je kunt wel raden, daar bleef geen spaan van heel. Toen de ergste emotie geuit was, raakten we aan de praat. Wat was er nu eigenlijk gebeurd? Het leek om een verschil van mening te gaan. In mijn optiek was dat niet alles. Wat ik erin merkte was ook dat de ander zich groot hield en ondertussen verdrietig was om de gang van zaken (bleek een paar dagen later ook zo te zijn). Wat zou een oplossing kunnen zijn? Tja… ‘Naar de ander toestappen?’ opperde hij voorzichtig. Hij had vast al een lichte hint gekregen van het Bijbelverhaal dat we eerder die dag gelezen hadden over de minste kunnen zijn. Dat leek een mooie oplossing: stap op de ander af en ga in gesprek! Bij nader inzien… hij dacht niet dat de ander met hem in gesprek zou willen. ‘Waarom dan wel niet?’ vroeg ik. ‘Toen ik hem na de ruzie voorstelde om samen naar huis te fietsen, zei hij nee…’ zei mijn zoon. Lichte teleurstelling klonk in zijn stem. Ai. Wat jammer eigenlijk. De ander had de deur dicht gedaan. En al pratend kwamen we erop dat het bij grote mensen ook vaak zo gaat. Als grote mensen ruzie hebben, gaat het vaak om iets heel kleins in de ogen van andere grote mensen. Iets wat niet zo belangrijk is. Maar het toch wél is, want een van de ruziemakers, of misschien wel allebei, voelt zich door iets wat gebeurd of gezegd is, gekwetst. Onze boosheid vertelt ons dat iets wat ons dierbaar is, aangevallen wordt en dat willen we niet, dat willen we beschermen. Grote mensen zijn niet zo goed in het goedmaken, denk ik vaak. Ik denk ook dat dat komt omdat we zo gekwetst zijn, dat doet echt pijn, of doordat we zo trots zijn en niet een eerste stap willen zetten. Of zó gekwetst dat we de waarde van die eerste stap van de ander niet willen zien. Jammer eigenlijk. Samen fietsen is toch leuker dan alleen.

 

Workshop voor HSP’ers: Hooggevoeligheid in balans

Hoog Sensitieve Personen. Het modewoord van deze tijd? Dat kan zijn. Hoog Sensitief, klinkt bijzonder. Hoog gevoelige mensen hebben een zintuigenstelsel dat meer ervaart, meer opneemt, dan dat van de gemiddelde mens. Dat is voor hen vaak lastig, want zij merken zoveel zaken op en moeten dit allemaal verwerken wat de nodige energie kost. Bijvoorbeeld stemmingen van anderen worden door hen sterker aangevoeld en geregistreerd, zij merken vaak direct hoe het ècht met hun gesprekspartner gesteld is. Harde geluiden of veel lawaai vinden zij erg hinderlijk, soms op het onprettige af en grote mensenmassa’s vermijden zij liever. Vaak weet iemand van zichzelf niet dat hij of zij hooggevoelig is. In mijn praktijk merk ik wel degelijk dat hoogsensitieve mensen het moeilijk vinden om in balans te blijven.

In de workshop HSP in balans geef ik handvatten om op een goede, fijne manier om te gaan met hooggevoeligheid, zodat je zult ervaren dat hooggevoeligheid geen last is, maar een gave. Ook reik ik makkelijke en praktische oefeningen aan die je in je dagelijks leven kunt gebruiken om beter in balans te blijven.

De afgelopen workshops zaten vol. Bij voldoende aanmeldingen wordt dit najaar weer een workshop georganiseerd. De workshop duurt één dagdeel. We werken in kleine groepen.

Reacties van cursisten:

“Ik vond het erg prettig, deze ochtend. We konden heel fijn met elkaar praten. Eigenlijk was ik verbaasd dat de anderen hooggevoeligheid net zo ervaarden als ik”.
“Het was zo fijn, Hetty is heel rustig en geeft iedereen de ruimte. Ik heb heel veel dingen geleerd en gelukkig kregen we de oefeningen mee naar huis zodat ik er ook thuis mee aan de slag kan”.
“Ik vond het toch moeilijk om me te concentreren, het was wel spannend voor me.”
” Deze workshop is een echte aanrader.”